Patiënten vertellen
Aquarevalidatie na borstkanker:
Andullatie therapie en perinatale:
Perinatale:
Prenatale:
Postnatale (FR):
Postnataal:
Aquarevalidatie bij rugklachten:
Onderzoek rugklachten + andullatie therapie:
Perinatale en borstontsteking:
Perinatale en verminderen van zwangerschapsstriemen:
Collega UZ Jette:
Pre-natale begeleiding in water:
Ik was al een paar maanden zwanger en al een tijdje op zoek naar lessen aquagym voor zwangere vrouwen. Toen ik de flyer van Elsie vond, was ik dan ook in mijn nopjes. Met reden, zo bleek meteen na de eerste les: een toffe sfeer, leuke muziek, goede begeleiding en een zeer sympathieke lerares… wat heb je meer nodig om te ontspannen terwijl je ondertussen het beste van jezelf geeft tijdens de aquagymsessie. Elsie houdt rekening met de dikte van je buik, die, geloof me, meer dan één keer ‘in de weg’ zit 😉 Maar het is zalig om in het water te vertoeven en het extra gewicht even niet te voelen 🙂 En na de sessie maakt die kleine ukkepuk in je buik je duidelijk dat ie er ook van genoten heeft, door heerlijk actief te zijn… zalig en weerom genieten!
Ondertussen is onze dochtertje bijna 8 maanden en heeft ze al een reeks babygewenning achter de rug… en ook zij geniet van het water…
Een aanrader voor iedere zwangere vrouw die haar zwangerschap dat extraatje wil geven…
XXX
Super mama + baby
THUISBEVALLING.
voor coaching kan je terecht bij: http://espazo.be/
Wat voorafging…
Thuis bevallen?? No way!
Geen haar op mijn hoofd dat daar een jaar geleden aan zou gedacht hebben.
Het leek me een te groot risico. Wat als er iets zou misgaan? Ben je dan niet beter af in een ziekenhuis?
Ook mijn man zag het niet zitten, dus eigenlijk was het geen optie…
Zoiets moet je met twee beslissen, daar moet je je allebei goed bij voelen.
Zo’n moment is al spannend genoeg dachten we, dat we die extra spanning en stress van een thuisbevalling wel konden missen. Voor twee controlefreaks leek een ziekenhuis ons ‘veiliger’.
Maar… soms lopen de dingen anders…
Soms lopen de dingen zoals ze lopen…
Prenatale kiné in het water…
Prenatale kiné bij Elsie, een super enthousiaste kinesiste in Wemmel. Ze gaf me tips voor de houding van mijn rug en deed ook een aantal sessies met mij in het zwembad. Heerlijk om de zwaartekracht even niet te voelen werken in het water… Ik genoot ervan.
Op een bepaald moment zei ze me dat ze me ging laten ervaren wat het zou zijn om een wee te hebben… Oei, dacht ik, zou dat pijn doen? Ik deed het een aantal keer en focuste heel hard op mijn ademhaling. “Dan ben je goed bezig”, zei ze. Dat klonk allemaal goed in theorie, maar zou ik dat op het ogenblik zelf inderdaad nog kunnen? Na de zwembadsessies met de kiné gingen mijn man en ik nog af en toe naar de sauna en terwijl hij in de sauna zat, oefende ik vaak in het water. Het ging precies steeds beter en beter… Ook thuis oefende ik vaak op mijn zitbal. Ik merkte dat ik steeds vaker mijn buikademhaling probeerde toe te passen als ik bijvoorbeeld pijn had aan mijn rug. De focus op iets anders proberen leggen dan de pijn. En soms lukte dat goed, maar soms ook niet… Maar hoe meer ik het deed, hoe beter het precies ging. Of beeldde ik het me toch maar in? De maanden voor de bevalling had ik het gevoel dat ik nog veel dingen moest doen ‘voor mezelf’, en ook nog veel vrienden wilde zien. Alsof mijn leven zou stoppen na de geboorte van onze ukkie… En dus schreef ik me ook nog in voor een cursus kalligrafie. Maar ook mindfulness stond nog op het programma. Ook hier werd het belang van de ademhaling vaak benadrukt… De ademhaling als anker, als iets waar je altijd kan naar terugkeren. Niet zozeer specifiek voor de bevalling, maar ook in het gewone leven..
Arbeid aan huis?!
We vertelden tegen andere mensen wel dat er een vroedvrouw aan huis zou komen, maar niet dat we eventueel-misschien-wie-weet wel overwogen om eventueel-misschien-wie-weet thuis te bevallen. Iedereen is altijd snel met commentaar en met z’n eigen mening en daar had ik echt geen zin in. Ik wilde me niet op voorhand verdedigen voor iets dat eventueel-misschien-wie-weet zou gebeuren…
Ik probeerde ook om me niet te veel vast te pinnen op hoe alles zou verlopen, op welke manier ik wilde bevallen,… Gewoon het moment proberen afwachten en vertrouwen op mijn gevoel.
Om 5u werd ik wakker van de pijn… Waren het nog oefenweeën of waren dit nu de echte weeën waar ze van spraken? Ik kon niet meer blijven liggen en ging naar ’t WC. Waren mijn vliezen gebroken of was het de slijmprop die er verder uitkwam? Het was me nog niet helemaal duidelijk. Dan maar weer proberen te gaan slapen. ‘Ik moet nog slapen’, dacht ik heel de tijd. Ik had gelezen dat je best nog wat probeerde te slapen als je weeën begonnen zodat je uitgerust zou zijn voor de bevalling… Maar van liggen en slapen kwam niet veel meer in huis. Elke keer als ik me terug neerlegde, kwam er een nieuwe wee aanzetten en blijven liggen deed dan precies nog minder deugd dan even rechtstaan.
“Waarschijnlijk toch oefenweeën die wat erger zijn… Kan je nog spreken tijdens je weeën?”
“Eu, nee, ik denk het niet…”
Mijn man stelde voor om ons in de living te installeren zodat ik half liggend nog wat TV kon kijken om mijn gedachten te verzetten. Hij installeerde een heus prinsessenbed voor mij met fleecedeken en het donsdeken. Intussen nestelde Mijn man zich in de zetel en verzonk in een diepe slaap.
‘Mmm, gezellig dacht ik, nog wat snoezelen in de zetel’. Maar daar kwam niet veel meer van in huis. Ik voelde de weeën nu toch wel snel komen. Tijdens de weeën probeerde ik op mijn buikademhaling te letten en daar op te focussen.
Intussen was ik toch wel vrij zeker dat mijn vliezen gebroken waren… Mijn man stelde voor om een douche te nemen… De douche deed inderdaad deugd! De warme douchestralen op mijn rug en buik verlichtten te pijn wat en op die manier kon ik mijn focus ook wat op het water leggen en niet op de pijn. Ik zat neer in bad en Mijn man liet het warme water over me stromen…
Ik ging wat op mijn zitbal zitten in de living… Het lukte me nog steeds om een diepe buikademhaling te doen. Ik probeerde ook het beeld van de zwembadsessies op te roepen en me daar op te focussen. Toen ze me opnieuw onderzocht, zat ik aan 7 cm. Oei, ik had gedacht dat het al meer zou zijn… Maar goed, het ging vooruit, dus dat zat snor!
“Voor het donker wordt, zijn jullie mama en papa”, zei ze Een zin die ik niet meer zal vergeten.
Ze stelde voor om mijn onderrug wat te masseren. Als het geen deugd deed, moest ik het zeggen… Ik probeerde mijn focus naar de massage te brengen en minder naar de pijn van de weeën… Mijn man nam de massage over… Het verlichtte de pijn toch een beetje. tip: tijdens de weeën niet te hard te roepen, maar op een lage toon ‘aaaaaaa’ te roepen… Op die manier bleef mijn ademhaling ook wat meer onder controle vermoed ik.
Omdat mijn vliezen al gebroken waren, mocht ik niet meer in bad. Een douche zat er wel nog in dit hielp weer een beetje om de pijn draaglijk te maken. Maar nu werd de pijn toch wel nog heviger en voelde ik precies ook persdrang… Ze wilde me nog eens onderzoeken… “of ik daarvoor uit bad kon komen”. “Ja… of toch niet…”. Ze onderzocht me in bad. 9 cm ontsluiting… Nu ging het ineens allemaal snel… Het was zo onwezenlijk. Ik moest uit de douche komen… “Ja, ik kom eruit… of neen, mag ik er nog één wee in blijven?”. “Ok, nog één wee”. Mijn man zei achteraf: “allé jong, nog compromissen sluiten op zo’n moment”.
Nu ging het precies allemaal snel. Ik mocht op de baarkruk zitten om te persen. Ze gaf me nog tips… Niet proberen roepen, maar alle kracht op het persen zetten… Bij elke wee drie keer proberen persen. Kort inademen en dan… tsjakaa! Tussen de weeën leunde ik achterover tegen Mijn man. Ik probeerde om dan wat rust te vinden…en dan floepte ons grote wonder eruit! Het ging dan toch precies sneller en vlotter dan ik had gedacht. Voor ik het goed en wel doorhad lag ons M. op mijn buik… Woooow… Het voelde allemaal zo juist aan en zo speciaal… M. zat nog onder het bloed, maar dat kon me allemaal niet schelen. Daar lagen we dan met onze dochter… Heerlijk… En zo’n heldere blik!! Nu was het tijd voor de striptease-act van Mijn man. Hij mocht z’n T-shirt uitdoen en M. op zijn borstkas leggen… Wow, leuk om te zien! Vader en dochter zo dicht bij elkaar…
Het was genieten. Gewoon, wij met ons drie… Het voelde zo juist en compleet aan…